Wat heb ik daarvoor nodig? Nee, ik omschrijf het anders. Welk verlangen heb ik? Meer naar buiten, meer de stilte opzoeken, meer verbinding met mijn innerlijk maken. Ik lees deze woorden en denk: “Jeetje, wat veel meer-woorden.” Maar in dit geval juist goed, goed voor mij.
Ik besluit een pondje mijmeren te gaan ‘kopen’, als cadeau aan mezelf.
In mijn hoofd vormt zich het boodschappenlijstje. Wandelschoenen, regenjas, rugzak, aantekenblok, pen. Kortom: mijmerbenodigdheden. Nadat alles is ingepakt, ga ik op weg naar het bos. In een rustig tempo wandel ik verder. Dieper het bos in. Indrukwekkende bomen sieren mijn uitzicht. Aangevuld met geluiden die ik in de stad minder hoor. Al kruipend en sluipend vind ik mijn eindbestemming. Het vennetje. Ik trek mijn jas uit. Spreid deze over het harde stroachtige gras en laat me vallen. Hèhè, heerlijk.
Rust. Stilte. Ik snuif het op. Geen ander mens te bekennen.
Hoe heerlijk om ongegeneerd je ogen te mogen sluiten en naar binnen te gaan. Toch af en toe even om me heen spiedend. Komt er echt niemand aan?
Ik ga luisteren naar mijn ademhaling. En volg deze zonder te interveniëren. Gedachten komen en gaan. Onrustige gedachten die woorden vormen waar ik er juist minder van wil. Of moet ik ze eerst toelaten om ze een plek te kunnen geven? Om ze op te kunnen ruimen? Om ze voor mij persoonlijk minder van betekenis te laten zijn? Een pondje mijmeren, denk ik nog.
En ik maak hier en nu de keuze om mijn vriendelijke gedachten toe te laten.
Zodat mijn zintuigen positief geprikkeld worden. Zodat ik dichterbij mijn kern kom. Mijn missie die ik hier te vervullen heb, volgens de Mayakalender. En dat is bemiddeling. Ik open mijn ogen en kijk naar de wuivende palmen aan de overkant. Ik hoor ze ruisen. En ik voel de wind die speelt met mijn haren. Maar ook met het water. Het water krijgt rimpels. En ik zie dat mijn missie geen strak aangelegd pad is. Rimpelingen horen erbij. Ik mag ook loslaten als ik tijdelijk mijn energie niet op bemiddeling voel zitten. Wanneer ik voldoende opgeladen ben, lukt het misschien wel.
Hee, kijk, een buizerd*.
Prachtig hoe hij zijn vleugels stil kan houden en mee danst op de wind. Wat een mooi inzicht krijg ik. Van dat pondje mijmeren. Wat een cadeau heb ik mezelf gegeven om in mijn rugzak ook natuurcoaching toe te mogen voegen. Ik sluit weer mijn ogen en geniet. Zzzzzzzzzzzzzzzzzzz hoor ik ineens vlakbij mijn oor. Ik duik weg. Hup, zo het water in. Zoemende beesten. Dat is nog een dingetje voor een volgende keer.
*De buizerd staat voor loslaten. Laat alles los wat niet bij je past. Spullen, herinneringen, gedachten, mensen. Richt je op nieuwe dingen. Zorg dat je een doel hebt. Focus op wat je wilt. De buizerd is doelgericht, daadkrachtig, aanwezig. Hij kan doelen stellen, loslaten, grenzen stellen en zijn eigen plek innemen. Hoe prachtig komt dit voor mij bij elkaar.
Uit: krachtdierenspel, Loving Nature 2017
Verhaal #2 uit de serie “Het Grote Ontdekkingsavontuur van de TeamReisLeider’