Ik heb vakantie. Jippie! Dat vier ik in eigen land; iets dat we de laatste jaren nooit meer hebben gedaan. We maken geen plannen, behalve dat we veel willen golfen. Vooral op mijn vertrouwde baan. Maar, waarom blokkeer ik bij hole 5? Elke keer weer. Bij hole 5 moet je over een waterpartij slaan … en daar zit mijn bottleneck. Die heeft nauwelijks te maken met het kunnen afleggen van de afstand (metertje of 80) maar vooral met hetgeen zich in mijn hoofd afspeelt.
De Draken
Draken die bijvoorbeeld zeggen ‘dat lukt je toch niet’, ‘de bal zal wel weer onder water verdwijnen’, ‘het maakt niet uit welke club je gebruikt’ en ‘sla maar helemaal niet, zonde van je ballen’. Zo langzamerhand probeer ik het elke keer weer terwijl ik ongeveer een jaar lang deze hole over heb geslagen. En daarmee luisterde naar deze draken. Wat gebeurt er dan in mijn hoofd? Bij deze hole is het zelfvertrouwen nihil. Het is dus niet een fysiek ongemak maar vooral een mentaal obstakel. Herken ik dat? Jazeker! Speelt dat ook op andere momenten? Jazeker!
Als ik aan iets nieuws begin, vind ik het spannend. Lukt het dan niet in 1 x ‘goed’ dan maakt me dat onzeker. Dat gebeurt ook in m’n werk. Deze draken zitten me al jaren in de weg. Het is een perfectionistische draak met faalangst. Maar, stap 1 in de tacklemethode van deze ‘Perfectionisme-draak’ is bewustwording. En stap 2 is op onderzoek uitgaan naar de oorzaak. Om gevolgd te worden door stap 3: maak van ‘Perfectionisme-draak’ de ‘Try-out-draak’. Die uitdaging neem ik graag aan.
De Draken in een ander perspectief
Met mijn vaste golfmaatje op vrijdag, Esther, loop ik dit traject nu al een aantal jaren. Zij herkent mijn bewegingen. En ziet tijdens de eerste vier holes wat er met mij gebeurt. Sla ik ballen goed, dan weet ze dat ik het ook durf op Hole 5. Dat ik mentaal de druk eraf kan halen.
Soms lukt dat. Dan ga ik de uitdaging met mijzelf in mijn hoofd aan. En soms lukt het dan om de bal daadwerkelijk aan de overkant te krijgen. En als het dan niet lukt, dan kan ik mijn schouders ophalen en lachend doorgaan. Soms.
En soms lukt het niet. Dan krijg ik de druk niet uit mijn hoofd, leg de bal nog een keer goed, maak nog een oefen-swing en probeer over het water te komen. Tja, jammer. Niet gelukt. En dan blijkt dat deze ‘tegenslag’ mij in de weg blijft zitten, ook tijdens het vervolg.
Wat Esther bij mij ziet gebeuren, is vooral verkramping. Zij ‘ziet’ dat ik als een berg opzie tegen dit water. En ziet zij mijn houding veranderen. En dan probeert ze mij vertrouwen te geven. Maar meestal wacht ze totdat ík daarom vraag. Dan stel ik vragen als: “Welke club zal ik gebruiken”, “Hoe moet ik het blad neerzetten” en “Moet ik een volledige swing maken?” En daar is die ‘Perfectionisme-draak’ weer. Want natuurlijk weet ik theoretisch hoe het moet. Ik hoef echt niet bij de ander te checken of ik het goed doe. Ik kan mijn best doen en falen. Heet dit falen? Ja, wel in mijn hoofd. Esther zegt dan bijvoorbeeld: “Zoals je die bal met die club net sloeg. Dat ging prima, toch?” Zij benadrukt het positieve en probeert me daarmee zelfvertrouwen te geven. Juist dat heb ik nodig.
De Draak met Humor
En, heel soms denk ik terug aan een bijzonder moment. Nadat ik een jaar lang deze hole had vermeden, liep ik een keer een rondje met mijn zoon. En ik dacht: ‘Hup, ik doe het gewoon.’ Het was een prachtige slag; hij ging over het water. Aan de overkant kwam hij tegen een boom en de bal zei: ‘Plop, ik ga terug het water in.’ Hilarisch. Vooral omdat mijn zoon mij stiekem filmde. Ik heb echt in een deuk gelegen en kijk soms dit filmpje terug. En dan wordt de druk in mijn hoofd minder. Humor verlicht deze druk. Dus heb ik humor benoemd tot één van mijn kernwaarden. En nu ik dit opschrijf, kan ik proberen om dit moment wat vaker terug te halen. Om mijzelf nieuwe vleugels te geven.