Ik zie, ik zie waarvan jij denkt dat ik het niet zie…. De laatste tijd valt het mij op dat mensen ongenuanceerd en primair reageren op bijdragen en artikelen van anderen op LinkedIn. Zeker in deze tijd waar we meer tegenover elkaar lijken te staan dan naast elkaar. Vaak ook nog direct op de persoon gespeeld. Maar, ik vraag mij iets af. Ook al ben ik met jou niet gelinkt, ik kan wel jouw commentaar lezen bij bijdragen of artikelen van mensen met wie ik wel ben gelinkt. Besef jij dat? Zo ja, dan projecteer je met je volle verstand jouw mening. Zo nee, dan hoop ik dat ik je aan het denken zet. Hele scheldkanonnades komen voorbij. Die uiteindelijk niets met de bijdrage of het artikel te maken

Ik heb vakantie. Jippie! Dat vier ik in eigen land; iets dat we de laatste jaren nooit meer hebben gedaan. We maken geen plannen, behalve dat we veel willen golfen. Vooral op mijn vertrouwde baan. Maar, waarom blokkeer ik bij hole 5? Elke keer weer. Bij hole 5 moet je over een waterpartij slaan … en daar zit mijn bottleneck. Die heeft nauwelijks te maken met het kunnen afleggen van de afstand (metertje of 80) maar vooral met hetgeen zich in mijn hoofd afspeelt. De Draken Draken die bijvoorbeeld zeggen ‘dat lukt je toch niet’, ‘de bal zal wel weer onder water verdwijnen’, ‘het maakt niet uit welke club je gebruikt’ en ‘sla maar helemaal niet, zonde van je ballen’. Zo langzamerhand probeer ik het elke keer weer terwijl ik

De Impact na 11 maart 2020 11 maart 2020: de dag waarop onze wereld veranderde. De WHO riep een pandemie uit. Ik weet nog goed wat ik toen deed. Ik maakte die dag met een collega-coach een strandwandeling. Het was stralend zonnig. En die avond aten wij met vrienden, zoals wij al bijna vier jaar lang op woensdagavond doen. Zo ook woensdag 11 maart 2020. Gewandeld, boodschappen gedaan en gekookt voor 10. Niet beseffende en wetende dat dit de laatste keer was dat we bij elkaar zouden kunnen zijn. En niet wetende dat we voor heel lang niet meer bij elkaar mochten zijn…. Nadat we plotseling met z’n allen het diepe in werden geduwd, vloog de ene Zoom, Skype, Teams – meeting etcetera ons om de oren. Wat een

Het is nu halverwege april 2020 …… Als TeamReisLeider begeleid ik teams en leidinggevenden in hun ontwikkelproces. Dat is de titel bij mijn profiel op LinkedIn. Maar, recent zijn we allemaal in het diepe gegooid; we zijn niet vrijwillig gesprongen (in mijn ogen dan). En nu? Hoe voelt dat? Hoe bevalt het thuiswerken, in een ruimte waarin ook je partner en je kinderen ronddobberen, om maar eens verder te gaan in watertermen …? En als leidinggevende: hoe bevalt het sturen op afstand? Zoveel vragen kunnen hieraan worden toegevoegd. Maar de antwoorden zijn wellicht niet zo eenvoudig te geven, zeker misschien niet op dit moment. En hoe het met mij gaat? Pffff lastig. Enorm op en neer, hoge golven soms. En op een ander moment zijn ze minder hoog. Ik

Ik zat laatst met mijn man in de auto. Zo vreemd is dat niet. En wat ook niet zo vreemd is, is dat ik achter het stuur zat. We gingen naar een feest van een vriend van mijn man aan de andere kant van het land en zouden een nacht in een AirBnB blijven. Kinderen (hoewel volwassen) alleen thuis … dat blijft toch een dingetje voor mij. Maar, we reden van West naar Oost en kwamen op een bepaald moment bij Knooppunt Utrecht. Zo noem ik het dan maar. Daar waar je vanaf de A12 kunt kiezen voor of rechtdoor (richting Arnhem) of rechtsaf (richting Apeldoorn of Amersfoort). En ik vraag, met mijn twee handen aan het stuur, welke richting we op willen gaan. Krijg ik een hele verhandeling