“Ik ben zo klein”, zei de mol*. “Ja”, zei de jongen, “Maar je maakt een groot verschil.” “Wat wil je later worden als je groot bent?” “Lief”, zei de jongen. Uit het boek: “De jongen, de mol, de vos en het paard” van Charles Mackery en vertaald door Arthur Japin Wat wil je later worden als je groot bent? Zo’n vraag die ik me inderdaad kan herinneren uit de periode van de lagere school. Mijn droom is om stewardess te worden. In zo’n mooi pakje met een vliegtuig de hele wereld over reizen. Dat lijkt me fantastisch. Het onbekende ontmoeten, nieuwe plekken ontdekken, op avontuur. Want, in die tijd was reizen nog iets voor de rijkeren. En al helemaal met het vliegtuig. De vakantie met mijn ouders gaat meestal naar Duitsland.

Wat heb ik daarvoor nodig? Nee, ik omschrijf het anders. Welk verlangen heb ik? Meer naar buiten, meer de stilte opzoeken, meer verbinding met mijn innerlijk maken. Ik lees deze woorden en denk: “Jeetje, wat veel meer-woorden.” Maar in dit geval juist goed, goed voor mij. Ik besluit een pondje mijmeren te gaan ‘kopen’, als cadeau aan mezelf. In mijn hoofd vormt zich het boodschappenlijstje. Wandelschoenen, regenjas, rugzak, aantekenblok, pen. Kortom: mijmerbenodigdheden. Nadat alles is ingepakt, ga ik op weg naar het bos. In een rustig tempo wandel ik verder. Dieper het bos in. Indrukwekkende bomen sieren mijn uitzicht. Aangevuld met geluiden die ik in de stad minder hoor. Al kruipend en sluipend vind ik mijn eindbestemming. Het vennetje. Ik trek mijn jas uit. Spreid deze over het harde stroachtige gras